Category Uncategorized
τάιμ τάιμ τάιμ
το νύχι στο χρόνο
Κάνω μαλακίες γιατί είναι η πρώτη μέρα στη θάλασσα και λειτουργώ με την ένταση του οδηγού που στέκεται πέμπτο αμάξι από ένα φανάρι, που συνήθως αφήνει να περάσουν το πολύ τρία. Σκάβω βιαστικά με το πόδι ανάχωμα για να μην βρέξει το κύμα πετσέτες και λοιπά τζάτζαλα μάτζαλα.
Δεν σκάβω όπως πρέπει και όπως ενδείκνυται την άμμο, δηλαδή με τη φτέρνα. Σκάβω με τα δάχτυλα, οπότε πολύ σύντομα συμβαίνει το αναμενόμενο. Τα δάχτυλα βρίσκουν πέτρα. Συγκεκριμένα το τρίτο δάχτυλο (έχει ξεχωριστό όνομα άραγε; ναι, μέσος ή τρίτος δάκτυλος) βρίσκει πέτρα. Κάνω άουτς, τρέχω ασυναίσθητα στο σημείο που σκάει το κυματάκι και καθώς αυτό αποσύρεται, βλέπω το δάχτυλο καλυμμένο από ένα κόκκινο υγρό. Έχει φύγει το μισό νύχι. Το αφήνω για λίγο εκεί, να το κάψει το αλάτι, να το κάψει ο ήλιος ή ό,τι άλλο λέγαμε παλιά και ύστερα το τυλίγουμε με ένα πρώην υγρό χαρτομάντηλο…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 990 επιπλέον λέξεις
Καυτά ημερολόγια
22.06.23: Υπάρχουν πολλά λογοτεχνικά περιοδικά στη χώρα μας. Κλασικά εικονογραφημένα, χρήσιμα, οργανικά, ανακυκλώσιμα, οι διοικητές τους είναι διοικητές στρατοπέδου, αγαπούν τα βραβεία και τα αφιερώματα, τις βουτιές και τις πρωτοπορίες, τα άοκνα γκομενάκια, η πολιτική λένε είναι μια μαλακία.
Ετούτοι κάνουν υψηλή πολιτική, λένε όσα πρέπει κι όσα είναι πρέπον. Διαφημίζουν πατάκη, καστανιώτη, φιλελέ καπιταλισμό, μελιτζανάκια που άρεσαν στο σικιελιανό, τη δόξα αγαπούν χωρίς δράμα, τα νεοσσά που θέλουν να βγάλουν βιβλίο.
Είναι όμως και τα παιδιά του τεφλόν. Το μόνο περιοδικόν που διαβάζεται. Το μόνο που είναι λογοτεχνικόν χωρίς να ουρλιάζει πως λογοτεχνίζει και λοιπά και λοιπά.
Τζάμπα δωρεάν, ανεπιχορήγητο. Λέει τίμια το τεφλόν πως
η κριτική αποσιωπά και απαξιώνει την ποίηση από τα κάτω, εγκωμιάζει ένα σύστημα και μια τέχνη που αναπαράγει συνειδητά τη μικροαστική ιδεολογία και, ως επί το πλείστον, τις ηθικές και αισθητικές αξίες της αστικής τάξης.
Επιτήρηση, πειθάρχηση, καταστολή.
Ψώνια έχουν κατακλύσει τη ζωή μας…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 398 επιπλέον λέξεις
Σημειώσεις και Ημερολόγια
19.06.23: Υπήρξα πάντα μόνον μικρός ημερολογιογράφος.
Ίσως τα απόνερα της συνείδησης που συγχωνεύει το εφήμερο με το διαρκές, με γοητεύουν τόσο όσο, αντί για τις κλάψες, αντί για το χάιδεμα στις παρελθούσες ήττες, φανερώνοντας έναν μάστορα χωρίς έργο, έναν καβλιάρη. Εcrivain manque, genie manque.
Α! τον κακόμοιρο νεκρό στην ακρογιαλιά, τους νεκρούς της ταχυδρομικής σάλπιγγας, τους άταφους, τους υψηλά ιστάμενους νεκροθάφτες, τους καταβροχθιστές, τα ελληνάκια, τους σημαιοφόρους που ονειρεύονται γαλανόλευκα μουνόπανα, τους πωλητές τάπερ που εγίναν αρχηγοί κόμματος, αρχηγοί κράτους, αρχηγοί βαλκάνιων νταβατζήδων εφοπλιστών.
Ντρέπομαι τον αιώνα μου που είναι τόσο ψυχαγωγικός, τόσο σκατόψυχος, τόσο γερανόμορφος και τόσο βαβελικός.
20.06.23: Όλοι πληρώνουν αδρά για να καταλήξουν στο βυθό της θάλασσας.
Νέες διαστάσεις λαμβάνει το θρίλερ με το τουριστικό υποβρύχιο που έχει εξαφανιστεί από την Κυριακή στα ανοικτά των νοτιοανατολικών ακτών του Καναδά με πέντε επιβαίνοντες οι οποίοι θα επισκέπτονταν το ναυάγιο του Τιτανικού καθώς όπως έγινε γνωστό εκτός…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 325 επιπλέον λέξεις
Ο δρόμος για την Ελλάδα (τρία κείμενα για ανήλικους πρόσφυγες και μετανάστες)
Το σημερινό μας θέμα το χρωστάμε στον φίλο μας Κώστα Παπαθανασίου, που μου υπέδειξε τα τρία κείμενα. Τα δύο πρώτα βρίσκονται στον ιστότοπο Πολύτροπη γλώσσα του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συλλογή υποστηρικτικού υλικού για την ελληνική γλώσσα και τη λογοτεχνία. Πρόκειται για μια μαρτυρία ασυνόδευτου ανήλικου πρόσφυγα και ένα απόσπασμα από το βιβλίο Μουσαφεράτ του Βασίλη Λαδά.
Το τρίτο κείμενο είναι ένα σύντομο διήγημα της Κούλας Αδαλόγλου, το Αφρόλουτρο, από τη συλλογή διηγημάτων Βγήκε ένας ήλιος χλωμός. Στην ίδια συλλογή βρίσκεται και το διήγημα Αφισοκόλληση, που το συζητήσαμε πριν από μερικές μέρες με αφορμή το άρθρο για τις αφίσες, και που θα το δημοσιεύσουμε προσεχώς στο ιστολόγιο.
Το πρώτο αφήγημα δίνει και τον τίτλο του στο σημερινό μας άρθρο. Οι εικόνες είναι επίσης από τον ιστότοπο Πολύτροπη γλώσσα
Ρ. Σαρβάρ
Ο δρόμος για την Ελλάδα (αρχική δημοσίευση εδώ)
Μαρτυρία : Ασυνόδευτο παιδί
Δεν είχα τίποτα…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 2.043 επιπλέον λέξεις
Η μικρή μας πόλη και τα μεγάλα ναυάγια
Στη μικρή μας πόλη τα ναυάγια έχουν ήδη συντελεστεί.
Το αλκοόλ και ο χριστιανισμός, αυτά τα δυο σκληρά και νόμιμα ναρκωτικά, θεματοφύλακες της φυλετικής καθαρότητας και ισχυρά οιστρογόνα των οικογενειακών αξιών είναι εδώ.
Οι καθηγητές ζητούν τη θεία φώτιση απ’ το θεσμικό εκπρόσωπο της κρατικής εκκλησίας μαζί με την ευλογία της αστυνομίας, νοιώθοντας ασφάλεια μες στον ευσπλαχνικό σκοταδισμό που τούς προσφέρεται.
Το έγκλημα που συμβαίνει γύρω τους δεν τους αφορά.
Είναι καλοί άνθρωποι, δίκαιοι, ηθικοί, κοιτούν τη δουλειά τους, εκκλησιάζονται, συνουσιάζονται νομίμως εντός γάμου, αγαθοεργούν.
Και ξέρουν πως η ασφάλεια της μακαριότητάς τους έχει παράπλευρες απώλειες, νεκρούς χιλιάδες στους τροχούς, βυθισμένα δουλεμπορικά, σκλάβους που δεν τα κατάφεραν να φτάσουν στη γερμανία στην ολλανδία στο βέλγιο ως ξεσκατιστές των συνταξιούχων ευρωπαίων.
Στη μικρή μας πόλη οι καθηγητές προσεύχονται κι έπειτα γίνονται σταφίδα απ’ τη μπύρα και το ούζο, για να ξεχάσουν το μεγάλο έγκλημα, για να εκπαιδεύσουν τα προβατάκια στη νέα…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 47 επιπλέον λέξεις
ΧΕ-7 (στο γκρι σέξιον)
Βρίσκομαι σε ένα μολ που έχω ξαναπάει δέκα φορές, αλλά σήμερα είμαι εντελώς αποπροσανατολισμένος. Σε βαθμό που θα στοιχημάτιζα ότι πρόσφατα έγινε μια ολική ανακαίνιση, μια ανακατασκευή, μια αλλαγή συνολική, ότι το ισοπέδωσαν όλο και το ξανασήκωσαν από την αρχή. Η Ε. όμως που δουλεύει εκεί/εδώ επιμένει ότι έτσι ήταν, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Φεύγοντας, έχω χαθεί εντελώς στο λαβύρινθο των πάρκινγκ, με τα χρώματα και τους αριθμούς. Περπατάω αιώνες ολόκληρους προς διάφορες κατευθύνσεις, τίποτα δε βγάζει νόημα και τίποτα δε μοιάζει να έχει όριο ή τέλος. Τα σέξιονς είναι άπειρα, η εσωτερική αρίθμηση των σέξιονς μοιάζει να έχει κάτι το κυκλικό (υπάρχει βουστροφηδόν στους αριθμούς;), έχω χαθεί και δεν υπάρχει τίποτα που να φαίνεται οικείο. Βλέπω ένα σεκιουριτά, κάνω ένα ξεψυχισμένο αστείο, υποψιάζομαι ότι ένα σωρό κόσμος πρέπει να χάνεται σε αυτές τις κατακόμβες, αλλά ο σεκιουριτάς απαντά, παραμένοντας εντελώς ανέκφραστος, ξεστομίζοντας σε ήπιο τόνο και με αργό…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.257 επιπλέον λέξεις
a hairless ape 