Κώστας Καριωτάκης – ΝΗΠΕΝΘΗ (1921) – Πληγωμένοι Θεοί – Γυρισμός

Γέλιο των θεών, Σαρωνικέ, πάντα μεγάλε, που δρομείς, του πλοίου μας ευλογία, όμοια γαλήνη σου βαθιά κι όμοια βαθιά θ’ ακούαμε μεις εδώ την τρικυμία. Κάτου απ’ την πάχνη αναρριγά, με του κορμιού της την ογρή νωχέλεια, περιστέρα η Αθήνα, … Συνέχεια →

Κώστας Καρυωτάκης (1896 – 1928)

Ποιητής και πεζογράφος, ίσως η σημαντικότερη λογοτεχνική φωνή, που ανέδειξε η γενιά του ’20 και από τους πρώτους, που εισήγαγαν στοιχεία του μοντερνισμού στην ελληνική ποίηση. Επηρέασε πολλούς από τους κατοπινούς ποιητές (Σεφέρης, Ρίτσος, Βρεττάκος) και με την αυτοκτονία του … Συνέχεια →

Κώστας Καριωτάκης – ΝΗΠΕΝΘΗ (1921) – Πληγωμένοι Θεοί – Πολύμνια

Ψεύτικα αισθήματα ψεύτη του κόσμου! Μα το παράξενο φως του έρωτός μου φέγγει στου σκότεινου δρόμου την άκρη: Με το παράπονο και με το δάκρυ, κόρη χλωμόθωρη μαυροντυμένη. Κι είναι σαν αίνιγμα, και περιμένει. Λάμπει το βλέμμα της απ’ την … Συνέχεια →

Κώστας Καριωτάκης – ΝΗΠΕΝΘΗ (1921) – Πληγωμένοι Θεοί – Δον Κιχώτες

Οι Δον Κιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ως την άκρη του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Ιδέα. Κοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία. Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων αστεία … Συνέχεια →

Κώστας Καριωτάκης – ΝΗΠΕΝΘΗ (1921) – Πληγωμένοι Θεοί – Ευγένεια

Κάνε τον πόνο σου άρπα. Και γίνε σαν αηδόνι, και γίνε σα λουλούδι. Πικροί όταν έλθουν χρόνοι, κάνε τον πόνο σου άρπα και πέ τονε τραγούδι. Μη δέσεις την πληγή σου παρά με ροδοκλώνια. Λάγνα σου δίνω μύρα — για … Συνέχεια →

Κώστας Καριωτάκης – ΝΗΠΕΝΘΗ (1921) – Πληγωμένοι Θεοί – Γυρισμός

Γέλιο των θεών, Σαρωνικέ, πάντα μεγάλε, που δρομείς, του πλοίου μας ευλογία, όμοια γαλήνη σου βαθιά κι όμοια βαθιά θ’ ακούαμε μεις εδώ την τρικυμία. Κάτου απ’ την πάχνη αναρριγά, με του κορμιού της την ογρή νωχέλεια, περιστέρα η Αθήνα, … Συνέχεια →

Κώστας Καριωτάκης – ΝΗΠΕΝΘΗ (1921) – Πληγωμένοι Θεοί – Οι στίχοι μου

Οι στίχοι μου Δικά μου οι στίχοι, απ’ το αίμα μου, παιδιά. Μιλούνε, μα τα λόγια σαν κομμάτια τα δίνω από την ίδια μου καρδιά, σα δάκρυα τους τα δίνω από τα μάτια. Πηγαίνουν με χαμόγελο πικρό, αφού τη ζωήν … Συνέχεια →

Κώστας Καρυωτάκης – Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΑΜΑΤΩΝ 1919 – Θάλασσα

Θάλασσα Ομως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο θανάσιμο πάθος δεν θα γαληνέψουν Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια στο μολυβένιον ουρανό σαν τα χτυπά του ήλιου το φως· σαν τα χτυπά ο αγέρας φεύγουνε πίσω απ’ το βουνό. Κι … Συνέχεια →

Κώστας Καρυωτάκης – Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΑΜΑΤΩΝ 1919 – Μυγδαλιά

Μυγδαλιά Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα που αγαπιέται. Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει κι είν’ έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει· μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει και τη … Συνέχεια →

Κώστας Καρυωτάκης – Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΑΜΑΤΩΝ 1919 – Νύχτα

http://karyotakis.awardspace.com/ Νύχτα Είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή. Στις μεσονύχτιες στράτες περπατάνε αποσταμένοι οι έρωτες κι οι γρίλιες των παράθυρων εστάξανε τον πόνο που κρατάνε Στις στέγες εκρεμάστη το φεγγάρι σκυμμένο προς τα δάκρυα του κι η μυρωμένη λύπη των τριαντάφυλλων … Συνέχεια →

Κώστας Καρυωτάκης – Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΑΜΑΤΩΝ 1919 – Άνοιξη

Άνοιξη Ετσι τους βλέπω εγώ τους κήπους. Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία. Βυθίζει κάποια μυγδαλιά τον ανθοχαμόγελό της στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση τής νιότης παλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία… Εξύπνησε μια κρύα … Συνέχεια →