Η ψυχανάλυση ήρθε να ξεδιαλύνει το μύθο περί της αγαθότητας και της αγνότητας των παιδιών, δίνοντας ξανά στο παιδικό παιχνίδι την τρομερή σημασία που του έδινε και ο Ηράκλειτος, όταν έλεγε ότι ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει στα ζάρια την ίδια τη ζωή και το θάνατό μας.
Ο στόχος του παιδιού είναι να ανέβει στο βάθρο του δασκάλου αλλά και να πάρει τη θέση του καταπιεστικού ή φονικού πατέρα.
Κανένας δεν γίνεται κακούργος, εγκληματίας ή βιαστής μόλις κλείσει τα δεκαοχτώ. Τα περιβάλλοντα έχουν κάνει ήδη τη δουλειά τους απ’ τα σπάργανα ακόμα, με όση ανταμοιβή χαράς ή λύπης επιτάσσει η αναρχία της τυχαιότητας.
Η διαλεκτική αφέντη-δούλου υποκαθιστά τη σχέση γονιού-παιδιού, εκδηλώνοντας σε κάθε έκφρασή της μια ιδιοκτησιακή λογική, που, σε βάθος χρόνου οδηγεί σε τερατογενέσεις χαρακτήρων, ανθρώπινα ναυάγια και δυστυχίες, αφού ο μελλοντικός ενήλικας είναι πια αιχμάλωτος του θυμού και της βίας.
Οι άρρωστες κοινωνίες, αυτές που συντρίψανε…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 163 επιπλέον λέξεις
a hairless ape 