Εγώ φοράω παντελόνια, ρε!

[ Κώστας Κάππας / Ελλάδα / 03.08.15 ]

Είχα την τύχη, την ημέρα που γεννήθηκα, να έχουν έρθει στο μαιευτήριο πολλές γυναίκες να συμπαρασταθούν στην μάνα μου: η Μαρία, η δικηγόρος της βιοτεχνίας μας, η κυρία Ελένη η καθαρίστρια, ράφτρες από τη δουλειά, μία γειτόνισσα και η γιατρός βέβαια που την ξεγέννησε και που έτυχε να είναι και οικογενειακή φίλη.

Όλες αυτές οι γυναίκες μπαινόβγαιναν στην μετέπειτα παιδική μου ζωή μαζί με τον ναυτικό πατέρα μου, φίλους επαγγελματίες, εργάτες και τον πιο γλυκό άνθρωπο του κόσμου, τον ξάδερφό μου τον Τάκη, ο οποίος μας επισκεπτόταν συχνά – πυκνά, από το Παρίσι όπου ζούσε μόνιμα με τον σύντροφό του, έναν γάλλο γιατρό, διεθνούς φήμης επιστήμονα, εξειδικευμένο στις μεταμοσχεύσεις ήπατος.

Όλο αυτό το δουλευτάρικο “τουρλουμπούκι” ανθρώπων, έχτισε τον κόσμο που έζησα και ήθελα να συνεχίσω να ζω. Στο Σύμπαν το δικό μας, η αξία του καθενός ζυγιζόταν από…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 776 επιπλέον λέξεις