Ένας λησμονημένος Ισπανός ποιητής, ο Χοσέ Μορένο Βίγια έγραψε με μελαγχολική χάρη: «Ανακάλυψα στη συμμετρία τις ρίζες της αδικίας….». Εδώ, σ’ αυτή την ποιητική αποστροφή, η συμμετρία δεν είναι μια αθώα γεωμετρική κατασκευή ή ένας παιχνιδιάρικος αντικατοπτρισμός, αλλά ένα κοινωνικό τερατούργημα φτιαγμένο με το αλφάδι του τεχνοκράτη. Μέσα σε ένα ακραία ταξικό σύστημα διαχωρισμών ο υπάλληλος της ανακωχής του σφοδρού κοινωνικού πολέμου δημιουργεί συμμετρίες. Θολώνει τα νερά μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο ώστε το ανθρώπινο μάτι να μην αντιδρά. Κι όταν αντιδρά να αντιδρά κάνοντας διορθώσεις πάνω στην κατασκευή κι όχι πάνω στην ιδεολογική ουσία της κατασκευής. Η εφαρμοσμένη συμμετρία στην οικονομία και την πολιτική κρύβει έναν μνησίκακο ανθρωποδιορθωτισμό. Πάντα η εξουσία για να μην χάνει τον έλεγχο κινούσε αυτές τις λεπτεπίλεπτες συμμετρίες με μαεστρία. Σήμερα που το Κεφάλαιο επιβάλει στους λαούς ένα είδος τεχνητού μοντερνισμού για να μπορέσει να επιβιώσει ελέγχοντας τις χαοτικές κοινωνίες, οι ρίζες της αδικίας φαίνονται δια…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 204 επιπλέον λέξεις