Τελικά μια αφήγηση είναι όλα. Μια ζωή το λέω και δεν μ’ ακούει κανένας.
Δεν είναι τόσο σημαντικά ούτε τα δάνεια, ούτε οι κανόνες τους, ούτε τα κράτη που αρχικά τους αποδέχονται και μετά προσπαθούν να τους παρακάμψουν. Πόσο μάλλον τα μέτρα που οι κυβερνήσεις αρχικά απορρίπτουν και στο τέλος καταλήγουν να προτείνουν από μόνες τους.
Τα πρόσωπα παίζουν ένα ρόλο, περισσότερο σαν χαρακτήρες του δράματος όμως και λιγότερο για το ποιοι πραγματικά είναι και τι πρεσβεύουν. Συνήθως, όσο πιο νέοι και χαρισματικοί τόσο το καλύτερο. Αλλά όχι πάντοτε.
Το μόνο πράγμα που πραγματικά μετράει είναι ποιος θα πει την καλύτερη ιστορία. Αυτή που θα γίνει πιο πιστευτή από τους πιο πολλούς, θα δώσει μορφή στο μέλλον τους και θα εκμηδενίσει τις εναλλακτικές εκδοχές της. Λίγο σαν το σπερματοζωάριο που φτάνει πρώτο στον προορισμό του.
Ο λόγος που η ιστορία γράφεται πάντα από την πλευρά του νικητή δεν είναι επειδή εκείνος έτυχε να κερδίσει τον πόλεμο, αλλά επειδή…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 596 επιπλέον λέξεις
