
Οι ωραίοι ρεπόρτερ της πόλεως των Αθηνών με τη θολή αγωνία και το στεντόρειο παροξυσμό, χάιδεψαν κρυφά τον υδροφόρο Αίαντα λίγο πριν ξεμπουκάρει στη λεωφόρο. Την λεωφόρο, την τραγουδισμένη από ποιητές της μικροαστικής ήττας, που πλούτισαν εκδότες και μεσάζοντες, πουλώντας εξέγερση και ποιητικές βραδιές στα μεσαία στρώματα, αυτά, που στα διαλείμματα της καλοζωίας τους έκαναν μνημόσυνα στα παραστρατημένα τέκνα και τις καλλιτεχνικές μεγαλοφυΐες που φαρμάκωσε η πρέζα.
Οι ωραίοι ρεπόρτερ των Αθηνών του δρόμου διάβασαν Γώγου και Άσιμο αλλά τώρα δουλεύουν στο μέγκα και στο σκάι. Ρουφάνε το πλουμιστό χιλιάρικο, κάνοντας την αμερόληπτη πάπια που ποιεί την νήσσαν. Χωνεμένοι μέσα στα κόλπα του μεγάλου, κατασκευάζουν για τον ιδιοκτήτη τους πιασάρικες αφηγήσεις. Στολίζουν, με φράσεις από αναγνωστικά γυμνασίου, τη δακρυγόνο μέθη νεολαίων που αφέθηκαν στο έλεος ενός θυμού που καταλήγει αναπότρεπτα στο χειρουργείο του σωφρονισμού.
Οι ωραίοι ρεπόρτερ είναι η καβάτζα του τηλεοπτικού όχλου. Του σοφού λαού. Του ένδοξου εθνικάρα. Του…