«Κατουράγαμε στις αρβύλες μας ή τα κάναμε πάνω μας τη νύχτα. Είχαμε γίνει ζώα». Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός πρώην βασανιστή της Χούντας
Λίγο μετά την πτώση της χούντας η Μίκα Χαρίτου Φατούρου, με τη βοήθεια ενός πρώην βασανιστή που την εμπιστεύθηκε εντόπισε 16 πρώην βασανιστές της στρατονομίας. Απλά, καθημερινά παιδιά του λαού που έκανα τη θητεία τους και μετατράπηκαν σε στυγνά εργαλεία της μεσαιωνικής βίας που άσκησε η χούντα, στις ανακρίσεις.
Σκηνές τρομοκρατίας έζησαν για μια ακόμη φορά οι διαδηλωτές που βρέθηκαν στο κέντρο της Αθήνας για να τιμήσουν μετά από 41 χρόνια την εξέγερση στο Πολυτεχνείο.
Σύμφωνα με μαρτυρίες, φωτογραφίες και βίντεο, οι δυνάμεις των ΜΑΤ, ΥΜΕΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ και της Ασφάλειας επιτέθηκαν σε απομονωμένους διαδηλωτές και περαστικούς φωνάζοντας τους ότι θα «τους γαμήσουν» και «θα πεθάνουν» επειδή κατέβηκαν στην πορεία, ενώ για πρώτη φορά δημοσιεύτηκε και κείμενο από την Αντιεξουσιαστική Κίνηση στο οποίο αναφέρεται ότι μπροστά στα μάτια τους οι δυνάμεις της Ασφάλειας ξεφόρτωναν από υπηρεσιακό όχημα βόμβες μολότοφ.
Ταυτόχρονα, τουλάχιστον τέσσερις δημοσιογράφοι ανέφεραν ότι έπεσαν θύματα επιθέσεων από τις δυνάμεις των ΜΑΤ, οι οποίοι τους έκαναν κωλοδάχτυλα και τους έβριζαν, ενώ όπως έγραψε στο Facebook ένας νεαρός Γερμανός φοιτητής, το βράδυ της 17ης Νοέμβρη έφαγε το ξύλο της αρκούδας ακόμη κι όταν ήταν πεσμένος στο έδαφος με ανοιγμένο το κεφάλι, επειδή βρισκόταν δίπλα στην πορεία.
Εδώ και πολύ καιρό τους δρόμους των πόλεών μας λυμαίνονται ανεξέλεγκτες ορδές νεαρών – κυρίως ανδρών- ντυμένων ύποπτα με κουκούλες και μαύρα γυαλιά.
Πρόκειται για μια πραγματική υγειονομική βόμβα στα θεμέλια της κοινωνικής μας ειρήνης: τους ασφαλίτες. Πολύ απέχουν αυτοί από τον κλασσικό ασφαλίτη της δεκαετίας του ’50-’60 με το καβουράκι και την τρύπια εφημερίδα ή εκείνον με τα μαλλιά που έκαναν «σκαλάκι» από το πηλίκιο στα ξέφρενα ’70s και ’80s. Είναι μια ράτσα, ντυμένη στα πρότυπα των πιο εξτρέμ διαδηλωτών, και δασκαλεμένη στη θρασύτητα των πιο ιταμών υπουργών «Προστασίας» του πολίτη.
Παράπλευρα οφέλη επετείων. Με αφορμή την 17η Νοεμβρίου στην τηλεόραση, ιδίως στο κανάλι της Βουλής, προβλήθηκαν μερικές ταινίες, κυρίως ντοκυμαντέρ, για τα χρόνια της απριλιανής δικτατορίας με κατάληξη στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και στην τραγωδία της Κύπρου.
Ωφέλιμη η αναδρομή στα χρόνια του ’60 και του ’70, με πολλούς τρόπους. Για τόνωση της ιστορικής γνώσης και της πολιτικής κατανόησης, πρώτα πρώτα. Αλλά και για βαθύτερη επανασύνδεση με την ανθρωπολογία και την ψυχολογία των Ελλήνων εκείνα τα χρόνια, τα τόσο κρίσιμα από πολλές σκοπιές. Παρατηρώντας ατυπικά στιγμιότυπα συχνά ξανασκέφτεσαι βαθύτερα την κοινωνία, την ιστορική κίνηση, τις προσδοκίες, τους ανθρώπινους τύπους.
Στα κινηματογραφημένα επίκαιρα και μόνο ο χαρακτηριστικός τόνος των εκφωνητών, μαζί με την μιξοκαθαρεύουσα, αρκούν για να σε μεταφέρουν σε ένα κόσμο οικείο, αλλά τόσο πολύ μακρινό. Η αισθητική της χούντας βρίσκεται στη ρητορική του γελοίου Παττακού και του ημιπαράφρονος Παπαδόπουλου, αλλά και στα τσάμικα των στρατοπέδων: ανακαλύπτεις ότι όσο γελοία…
Είναι Παρασκευή απόγευμα και είμαι 16 χρονών – σκάρτα. Δεν μου περνάει καν από το μυαλό ότι κάποτε θα είμαι 57 χρονών, πολύ περισσότερο ότι θα είμαι 57 και θα κάθομαι να ασχολούμαι με το τι έκανα στα 16.