3 φεγγάρια στην πλατεία Τέος Ρόμβος

Ήτανε άνοιξη και οι κουβέντες αρχίσανε να γίνονται πάνω στους τοίχους της πλατείας και στους τριγύρω δρόμους. Η μοναξιά και το δάκρυ μπλέκονταν στο παραλήρημα και στο όνειρο το απραγματοποίητο, πέρα μακριά στους κρεμαστούς κήπους της Σεμίραμις και στις πλάνες των Χασασίν του Χασάν-Ιμπν-Σαμπάχ, στους αντικατοπτρισμούς της ερήμου, στις παραμορφωτικές διαθλάσεις του φωτός μέσα από ορυκτούς κρυστάλλους και στην αιώρηση του αστροναύτη στο απόλυτο κενό.

Και φτιάχνανε σχέδια μοναδικά, όνειρα χρωματισμένα και γίνονταν όλοι αυτοί που περπάταγαν εδώ, αρωματισμένα φαντάσματα και γεννιότανε μια γλώσσα ζεστή με μια αμεσότητα που περιείχε την ανάσα του άλλου.

Και έτσι γίνηκε η μεγάλη μήτρα που τους μάζεψε όλους. Η παγίδα, η πλάνη, το όνειρο, η πλατεία, ο μύθος. Και γνωριστήκαμε. Και αγαπηθήκαμε. Και γίναμε κάτι πολύ όμορφο, δυνατό, απερίγραπτα σοφό, εκστασιασμένο, σπουδαίο, αδιάντροπο, ερωτικό και σαλέψαμε τα μυαλά των άλλων…

Τρία φεγγάρια στην πλατεία

Διηγήματα

Α΄ έκδοση: Ο Σκύλος που κλαίει, 1985

Β΄ έκδοση: Απόπειρα, 1987

Γ΄ έκδοση: Γόρδιος, 1993

Δ΄ έκδοση: Βιβλιοπέλαγος, 2009

http://romvos.wordpress.com/

William_Powell_-Ο Τσελεμεντές του Αναρχικού

Το βιβλίο αυτό δημιουργήθηκε το 1971 στις ΗΠΑ απο τον William Powell, με τίτλο «The anarchist cookbook». Μεταφράστηκε στα Ελληνικά και κυκλοφόρησε το 1982 από τις εκδόσεις «Άγιος Θεράπων». Εμπεριέχει θεωρητικές γνώσεις, γι αυτό και καθίσταται καθ’ όλα νόμιμο. Άλλωστε στο εμπόριο κυκλοφορούν βιβλία πολύ πιο ενημερωμένα, με πολύ περισσότερες «συνταγές». Λόγο της εξέλιξης της τεχνολογίας, της αλλαγής της νομικής δομής και άλλων, πολλά πράγματα πλέον δεν ισχύουν. Ο κύριος λόγος της ψηφιοποίησης του βιβλίου είναι η ηλεκτρονική του αρχειοθέτηση, καθώς πρόκειται για ένα ιστορικό, πλέον δυσεύρετο βιβλίο. Αυτό δε σημαίνει πως ορισμένες οδηγίες δε μπορούν να σας βοηθήσουν κάποια στιγμή.

Προσοχή! Υπάρχουν αναφορές για την ΜΗ εγκυρότητα ορισμένων πληροφοριών, σχετικά με ορισμένες «συνταγές». Καλό θα ήταν σε κάθε περίπτωση να συμβουλευτείτε κάποιον ειδικό ή έστω κάποιο νεότερο βιβλίο.

Το βιβλίο δεν αποτελεί εγχειρίδιο διασκέδασης με δημιουργίες βεγγαλικών, ούτε εγχειρίδιο σχολικών καυγάδων. Οι περισσότερες «συνταγές» που περιέχονται, είναι θανατηφόρες και γι αυτό και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ!

Θα συμφωνήσω με τον συγγραφέα του βιβλίου William Powell, που λέει: «Διαβάστε αυτό το βιβλίο αλλά μην ξεχνάτε ότι τα θέματα του είναι για πράγματα παράνομα και ίσως θανατηφόρα. Ακόμα πιο σημαντικό είναι να θυμάστε, πως όλες οι «συνταγές» είναι επικίνδυνες, ιδίως γι αυτούς που παίζουν και δεν ξέρουν ακριβώς τι κάνουν. Γι αυτό, πρέπει να είστε πολύ προσεκτικοί και να χρησιμοποιήσετε όλες τις δυνατές προφυλάξεις. Αυτό το βιβλίο δεν κάνει για παιδιά ή ηλίθιους!» –

Επίσης γίνετε μια ταύτιση του αναρχισμού και της χρήσης ναρκωτικών. Η χρήση ναρκωτικών σε καμία περίπτωση δεν είναι συνυφασμένη με τον αναρχισμό. Άποψη μου, πως η χρήση είναι άμεσα αντίθετη, ειδικά όταν μιλάμε για εξαρτησιογόνες ουσίες. (Ας μη μαστουρώσουμε.. Ας μετατρέψουμε την πραγματικότητα σε μια γλυκιά μαστούρα 🙂 ) Σας εύχομαι καλή και ΥΠΕΥΘΥΝΗ ανάγνωση.

http://giantakos.blogspot.com/

Τζίμης Πανούσης – Πικρέ μικρέ αράπη

Πικρέ, Μικρέ μου Αράπη - Εξώφυλλο

Η γαλάζια νοικοκυρά Ειρήνη Κούτσικου-Παπαλάμπρου πρωταγωνιστεί σε ένα
ιλουστρασιόν οικογενειακό δράμα 22 επεισοδίων (136 σελίδων)
με απολύτως απρόσμενη εξέλιξη.
Συμπρωταγωνιστούν: Βαγγέλης Μιθριδάτης (υδραυλικός), Μουαμάρ (αράπης),
Αχιλλέας (γκέι γιος του Βαγγέλη), Μαρίτσα (τσιγγάνα), Πατήρ Ιγνάτιος (έμπορος βρεφών)
και πλειάδα ηρώων στην πρώτη έντυπη τηλεοπτική σαπουνόπερα.

http://www.tzimakos.gr/

Τζίμης Πανούσης – Η ζάλη των τάξεων (Βιβλιοκασέτα)

Η Ζάλη των Τάξεων - Κουτί Η Ζάλη των Τάξεων - Εξώφυλλο
Σαράντα διαχρονικές ιστορίες από τα ερτζιανά και η πρώτη συγγραφική εμφάνιση
του Τζίμη Πανούση για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιοί.

Clopyright εξωφύλλου: Τζίμης Πανούσης
Προσφέρεται με τη μορφή βιβλιοκασέτας σε 240 σελίδες γραμμένες με το πολυτονικό σύστημα.
Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια του βρόμικου ’89 από τις εκδόσεις ΓΝΩΣΕΙΣ
σε 3.000 αριθμημένα αντίτυπα (το 666ο δεν τυπώθηκε ποτέ) και ξανακυκλοφόρησε το 1998
από τις εκδόσεις OPERA

Η Ζάλη Των Τάξεων ουσιαστικά περιέχει 40 ιστορίες ραδιοφωνικής φαντασίας και ακούστηκαν
από την εκπομπή «Δούρειος ‘Ηχος» στον TOP FM από 15-5-1988 μέχρι 11-3-1989, ξεκινώντας
από την ιστορία «Γκρεμίζεται η Βουλή!» μέχρι την ιστορία «Το γεράκι με το ταγεράκι».

Είναι αφιερωμένο στον ‘Αρη Βελουχιώτη και Θεσσαλονίκης

http://www.tzimakos.gr/

Εγχειρίδιο του Κοινωνικού Αναρχισμού

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ»

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ
(ΑΡΧΕΣ ΣΤΟΧΟΙ ΘΕΣΕΙΣ)
ΣΥΝΟΨΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΚΟΣΜΟΣ *
Επιμέλεια, σύνθεση, σύνταξη κειμένων Γιώργος Μεριζιώτης
Πρώτη έκδοση: Πρωτοβουλία Αναρχικών Πειραιά. Δεύτερη έκδοση τροποποιημένη: Πρωτοβουλία για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Κόσμος».

* Φόρος τιμής στην αναρχική ομάδα «Κόσμος» που έδρασε στα μεταλλεία του Λαυρίου, στα τέλη του 19 αιώνα, (βλέπε Λαυρεωτικά) και συνέβαλε στις νικηφόρες απεργίες των μεταλλωρύχων, όπου το κράτος και τα αφεντικά τις αιματοκύλισαν αλλά οι εργάτες έδωσαν την απάντηση τους.

Κατεβάστε το βιβλίο από εδώ: http://www.anarxeio.gr/contents/view/arxes–stoxoi–8eseis–egxeiridio-i…

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Προοίμιο
1. ΑΡΧΕΣ
Σημειώσεις
Παραθέματα

2. ΣΤΟΧΟΙ
Παραθέματα

3. ΘΕΣΕΙΣ
Παραθέματα
Αντί Επιλόγου
4. ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ . Ι    Η ταξική πάλη και η επανάσταση
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. ΙΙ    Εναλλακτικές κρατικο – ελιτίστικες Διευθυντικές ιδεολογίες
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ . ΙΙI    Το νέο καιρικό μέτωπο
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ . ΙV Αναρχική κοινωνιολογία τουφεντεραλισμού
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. VΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ( Η αυτοδιεύθυνση στην καθημερινή ζωή)
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. VΙ Επιχειρήματα (κριτικές αναφορές στον αναρχισμό)

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

Αυτή η μπροσούρα θέλουμε να αποτελέσει (κύρια για μας) ένα εύχρηστο ιδεολογικό εγχειρίδιο λόγου και δράσης, που συνεχώς θα εμπλουτίζεται. Ως εκ τούτου είμαστε αναγκασμένοι να συμπυκνώσουμε έννοιες και να συνοψίσουμε την ανάλυσή μας. Έτσι μιλάμε περισσότερο με «κοινότυπες» διαπιστώσεις και συμπεράσματα, παρά με μια νεωτεριστική «αποκαλυπτική» προσέγγιση της πραγματικότητας. Δεν απότελεί προγραμματική διακήρυξη (κάτι τέτοιο απαιτεί διαδικασίες με όρους κινήματος και ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια μιας συλλογικότητας), αλλά αξιακή και εννοιολογική τοποθέτηση απέναντι στον πόλεμο ιδεών που εξαπολύουν οι επικυρίαρχοι.

Η διαστρέβλωση τον εννοιών και του λόγου είναι μια πολύ παλιά τακτική των διανοούμενων απολογητών των κυρίαρχων τάξεων για να θολώνουν τα νερά και να προκαλούν σύγχυση στους κυριαρχούμενους (Ο Ράουτερ παρατηρούσε από την δεκαετία του 60 κιόλας στο «Η Κατασκευή Υπηκόων» ότι: «όσο ασαφέστερα εκφράζεται κανείς, τόσο περισσότερο μένει κρυμμένο το ψέμα που υπάρχει στον λόγο του..»).

Γίνεται, λοιπόν αναγκαίο να επανεισάγουμε στον καθημερινό μας λόγο τον επαναστατικό “ρομαντισμό”. Να “απόκαθάρουμε” τον επαναστατικό αναρχικό λόγο από τον επιστημονισμό, την αστική κοινωνιολογία, τη φιλελεύθερη ατομικιστική πολυλογία και να τον εμπλουτίσουμε στο σήμερα. Παραμένοντας πάντα αθεράπευτα «ρομαντικοί» επαναστάτες, σε μια εποχή που η κοινωνική επανάσταση (ως κοινωνικό «πέρασμα») φαντάζει αδύνατη, συνεχίζουμε να οραματιζόμαστε την επαναστατική προοπτική ως ανοιχτότητα προς την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα.

Εν ολίγοις, συνεχίζουμε να αρνούμαστε το τέλος της κοινωνικής ιστορίας. Για μας, η ζωή αποκτάει νόημα με τον αγώνα για να είναι κανείς άνθρωπος, σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και εξουσία. Χωρίς αυτό τον αγώνα, χωρίς την πάλη για την αναρχία, η ζωή είναι άνευ νοήματος. Η επανεμφάνιση των αναρχικών-ελευθεριακών ιδεών στην Ελλάδα, σχεδόν 70 χρόνια (από τις αρχές του 20ου αιώνα) μετά από τις τελευταίες συγκροτημένες συλλογικές (και εν πολλοίς αποτυχημένες) απόπειρες δημιουργίας αναρχικού κινήματος αφού επικράτησαν και κυριάρχησαν οι ολοκληρωτικές ιδέες της δεξιάς, αλλά και της αριστεράς διαχείρισης του κράτους ήταν ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός που πολλοί θέλησαν στην αρχή να αποκρύψουν ή να αποσιωπήσουν.

Είναι στην νέα περίοδο, αρχής γενομένης από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 73 ενάντια στην δικτατορία, όπου μέσα από τις στάχτες της καταστολής αυτής της εξέγερσης δηλώνει ξανά δημόσια και ανοικτά την παρουσία του και ο αναρχικός ελευθεριακός λόγος. Αυτό σηματοδοτεί αλλά και νοηματοδοτεί το αναρχικό κίνημα και την μετέπειτα πορεία του, μέχρι και σήμερα. Τριανταπέντε χρόνια μετά, μέσα από αδιάλειπτη και συνεχή παρουσία και δράση, το αναρχικό κίνημα αρχίζει να περνά σιγά σιγά στην «ενηλικίωση» του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει ιαθεί πλήρως από τις «παιδικές του ασθένειες». Από αυτή την άποψη είμαστε ένα από τα νεότερα κινήματα της Ευρώπης, ένα κίνημα γενιάς.

Σήμερα έχει ξεκινήσει μια νέα κατάσταση, μια εξέλιξη, που εκ των πραγμάτων μας σπρώχνει σε μια συζήτηση στο εσωτερικό του κινήματος. Αυτό το «εκ των πραγμάτων» προέρχεται από τη δυναμική και τη δράση που παράγει αυτό το κίνημα, αλλά και από τις νέες καταστάσεις που προωθεί το κράτος και ο καπιταλισμός. Η ιστορία, όμως, δεν περιμένει τους βραδυπορούντες! Είτε θα μας ξεπεράσει είτε θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στα ζητήματα του καιρού μας δίνοντας προοπτική στο λόγο μας μέσα σε αυτές τις «νέες» συνθήκες «επανίδρυσης» του καπιταλισμού. Αλλά για να απαντήσουμε χρειάζεται να μπούμε σε μια διαδικασία αυτογνωσίας.

Ο καθένας από εμάς, αλλά και συνολικά το κίνημα, χρειάζεται να απαντήσει στο ερώτημα που μας τίθεται ακόμα και σε υπαρξιακό επίπεδο: «ποιοι είμαστε , πού πηγαίνουμε και τι θέλουμε». Όπως και το πώς και με ποιους τρόπους από ένα κατακερματισμένο κίνημα διαμαρτυρίας και πολλές φορές περιχαρακωμένης η σεκταριστικής δράσης, θα κατορθώσουμε να θέσουμε το κοινωνικό και πολιτειακό μοντέλο του καπιταλισμού σε ιστορική αμφισβήτηση. Αυτά τα ερωτήματα στέκονται αμείλικτα μπροστά μας. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σημείο καμπής. Ένας κύκλος κλείνει και για να ανοίξει ένας νέος, όμως για να αρχίσει η πραγματική συζήτηση, χρειάζεται ο αναρχισμός να ξαναβρεί την προταγματική κοινωνική του φύση.

Ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι η συνειδητοποίηση και η προσπάθεια εξάλειψης μιας σημαντικής αντίφασης που υφίσταται εντός του κινήματος και που για μας τους αναρχικούς παίρνει πολλές φορές οριακές διαστάσεις. Το δέον είναι, εφόσον την αναγνωρίζουμε, να καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για την άρση της. Το μη δέον είναι το να την αγνοούμε, αλλά και όταν παραδεχόμαστε την ύπαρξη της να μην είμαστε διατεθειμένοι να πράξουμε για την υπέρβασή της.

Ενώ κατανοούμε ότι κουβαλάμε συνήθειες και αντιλήψεις του κόσμου που ζούμε (αλλά και θέλουμε να αλλάξουμε), γνωρίζοντας ότι υπάρχουν ατομικές και συλλογικές ανεπάρκειες (κανείς τέλειος, όχι με την θρησκευτική έννοια ούτε με την φιλοσοφική τελεολογία), πολλές φορές αναπαράγουμε αυτόν τον κόσμο στο εσωτερικό μας, στις μεταξύ μας σχέσεις. Αυτό καταντάει την αναρχία αναξιόπιστη και χιμαιρική επιβεβαιώνοντας αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι αδύνατες οι κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων χωρίς ιεραρχία και κυριαρχία.

Το μη δέον είναι, ότι ξέροντας πως από το κέλυφος της παλιάς κοινωνίας θα γεννηθεί η νέα, δε βρίσκουμε εκείνες τις διαδικασίες και τα συλλογικά εκείνα εργαλεία για να αποτρέπουμε την αναπαραγωγή αυτών των παλιών συνηθειών στις μεταξύ μας σχέσεις (ιδιαίτερα όταν οι παλιές συνήθειες αναπαράγονται με την μορφή της «άτυπης ιεραρχίας» και των διευθυντηρίων λήψης αποφάσεων που είναι δύσκολο λόγω του ότι είναι «αόρατα» να ελεγχθούν και να εξαλειφθούν).

Το δέον είναι, το να παλεύουμε να ξεπεραστεί, όσο είναι δυνατόν, η συνείδηση της ιεραρχίας-κυριαρχίας και των διακρίσεων προνομίων μεταξύ των ανθρώπων (ιδιαίτερα στον τρόπο που παίρνουμε και υλοποιούμε τις συλλογικές μας αποφάσεις) και το να μη φοβόμαστε να πειραματιστούμε με νέες πρακτικές, ενάντια στη δύναμη της συνήθειας που παράγει συντηρητισμό.

Ο αναρχισμός θεωρεί ως μία από τις πρώτιστες αρχές του τη θέση βάσει της όποιας μόνον ελευθεριακά μέσα μπορούν να χρησιμοποιηθούν (και όχι απλώς «θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν»), για να οικοδομηθεί με επιτυχία μια ελευθεριακή κομουνιστική κοινωνία. Αυτή είναι και η σημασία της άποψης του Μπακούνιν (η οποία θεωρήθηκε σαν ένας παραλογισμός από μερικούς αντιπάλους του), όταν υποστήριζε ότι «η ελευθερία μπορεί να δημιουργηθεί μόνον από την ελευθερία». Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, το αναρχικό – αντιεξουσιατικό κίνημα πρέπει να είναι ένας μικρόκοσμος της νέας κοινωνίας, η οποία, τοιουτοτρόπως, έρχεται στο φως «δημιουργημένη μέσα στο κέλυφος της παλιάς».

Η νέα ανθρωπότητα δεν μπορεί να δημιουργηθεί για να ζήσει σε μια κοινότητα χωρίς κυριαρχία, εάν καθοδηγείται από επαναστατικές ελίτ (κάτοχοι του μυστικού της φύσης του επαναστατικού κινήματος), ή εάν οι δομές των επαναστατικών οργανώσεων είναι διαμορφωμένες με βάση τα μοντέλα τυπικά ή άτυπα των ιεραρχημένων οργανώσεων της αστικής κοινωνίας.

Οι ελευθεριακές δομές πρέπει, αντιθέτως, να εμπεριέχουν την ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης, της υπευθυνότητας, της αυτοδιεύθυνσης, της αυτοπειθαρχίας και της ελεύθερης δραστηριότητας. Η νέα ανθρωπότητα όταν και εφόσον θελήσει να λέγεται νέα πρέπει να δημιουργηθεί όχι διά μέσου μιας νέας κατάκτησης της εξουσίας, αλλά με τη δημιουργία νέου τύπων ανθρωπίνων κοινωνικών σχέσεων.

Ένα δεύτερο βήμα είναι να αφήσουμε κατά μέρος τους ισχυρισμούς ότι «οποιαδήποτε οργάνωση οδηγεί αναπόφευκτα στην ολιγαρχία» (αυτή είναι μια κατάσταση που ταιριάζει καλύτερα στη ζωή της αρκούδας). Στην ανθρώπινη διάσταση δε χρειάζεται να αποδεικνύουμε το αυταπόδεικτο, ότι δηλαδή στη μοναξιά δεν τίθεται ζήτημα ελευθερίας, στη μοναξιά δεν τίθεται ζήτημα ισότητας.

Όσο εμείς οι αναρχικοί δεν προτείνουμε μια άλλη εφικτή οργάνωση της κοινωνίας (όχι με την μορφή του σχεδιασμού αλλά με την μορφή της υπέρβασης του υπάρχοντος), όσο εμείς οι αναρχικοί δεν διάγουμε ένα βίο όσο το δυνατόν κοντά στις αρχές μας, αλλά και με το παράδειγμα μας σαν στάση ζωής (άλλωστε για να αλλάξουμε τον κόσμο χρειάζεται να αλλάξουμε και τους εαυτούς μας), τόσο θα διαιωνίζεται στις συνειδήσεις των καταπιεσμένων εκμεταλλευομένων της σημερινής εποχής ο ιστορικός ρόλος της οργάνωσης του καπιταλισμού, το σύγχρονο εθνικό ή διεθνοποιημένο κράτος, η ιεραρχία και η κυριαρχία σε όλα τα επίπεδα που απορρέουν από αυτό.

Αυτό το εγχειρίδιο δεν είναι πλήρες αλλά φιλοδοξεί να αποτελέσει μια ελάχιστη συμβολή πάνω σε αυτούς τους προβληματισμούς που θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν είναι μόνο δικοί μας. Έτσι, σκόπιμα παρουσιάζεται με αυτή τη μορφή γιατί θέλουμε να είναι ένα «εργαλείο δράσης και λόγου», μια μικρήσύνοψη της κοινωνικής αναρχίας.

Οι παραπομπές και οι ημερομηνίες που υπάρχουν στα κείμενα, δεν μπήκαν για να τσιτάρουμε τα κείμενα μας, αλλά από τη μια, για να δείξουν τη διαχρονικότητα των αναρχικών αξιών, χωρίς να θυσιάζουμε το παρόν στο παρελθόν, και από την άλλη σε μια σχέση αντιπαράθεσης με τους χαμαιλέοντες μερίδας εκείνης της αριστεράς που εν μία νυκτί από σταλινικοί γίνονται υπερασπιστές των ελευθεριακών ιδεών, με έναν κλεψίτυπο διαστρεβλωτικό τρόπο, παρουσιάζοντας την κριτική ενάντια στην εξουσία – κυριαρχία σαν δικιά τους μοντέρνα εκδοχή.

Παράλληλα μπήκαν, για να «διαπαιδαγωγήσουν» και να αποτελέσουν κίνητρο για γνώση και παραπέρα εξέλιξη των αναρχικών ιδεών, όχι μόνο για τους συντρόφους που έρχονται τώρα στο κίνημα αλλά και γι΄ αυτούς που ήδη βρίσκονται σ΄ αυτό, μέσα από μια ακομπλεξάριστη παρουσίαση κειμένων (παραπομπών) παλαιότερων και νέων αναρχικών για ζητήματα και προβληματισμούς που απασχολούν και εμάς στο εδώ και σήμερα. Εννοείται ότι είμαστε ενάντια σε οποιοδήποτε ιδιοκτησιακό καθεστώς σκέψης.

Η σκέψη των αναρχικών από όλον τον κόσμο είναι -και πρέπει να είναι- κτήμα όλων μας και όταν παρουσιάζεται μια αξιόλογη σύνθεση ιδεών δεν είναι κακό να αναφέρεται ακόμα και σαν οικονομία του λόγου ή για παραπέρα εμβάθυνση. Η γνώμη μας είναι ότι ο καθένας που θέλει να αυτοαναφέρεται ως ελευθεριακός , αντιεξουσιαστής, αναρχικός οφείλει να μην αποφεύγει τον πόλεμο ιδεών, να μάχεται, υπερασπίζοντας γνωρίζοντας την διαχρονικότητα των αναρχικών αξιών, ενάντια στην δήθεν «νεωτερικότητα» που προβάλλουν προωθούν οι σημερινές και αυριανές ελίτ της κυριαρχίας και στην δήθεν αποϊδεολογικοποίηση απόιστορικοποίηση του κόσμου. Ξέρουμε ότι στην παρούσα κατάσταση δεν μπορούμε να αντιπαλέψουμε με ένα αποτελεσματικό τρόπο την ασυναρτησία, την ασάφεια και τη σκόπιμη αποσύνθεση των εννοιών που παράγει το σύστημα. Όμως μπορούμε να ξεκινήσουμε τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο να οργανώνουμε με σαφήνεια και συνοχή το ποιοι είμαστε και τι θέλουμε.

Ένα κίνημα που αγνοεί ή αποστρέφεται την κοινωνική ιστορία, αλλά και την ιστορικότητά του, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να βρίσκεται διαρκώς στο νησί των λωτοφάγων. Γ. Μεριζιώτης

Η Πάπισσα Ιωάννα – Εμμανουήλ Ροίδης

H Πάπισσα Ιωάννα είναι μυθιστόρημα του Εμμανουήλ Ροΐδη που δημοσιεύτηκε το 1866 με το χαρακτηρισμό «μεσαιωνική μελέτη» σύμφωνα με την άποψη του ίδιου του συγγραφέα^[1]. Σε αυτό εξιστορείται ο βίος της Ιωάννας, μίας γυναίκας που κατάφερε να αναρριχηθεί στην ιεραρχία τηςΡωμαιοκαθολικής εκκλησίας και να φτάσει μέχρι και το αξίωμα του Πάπα, προσποιούμενη ότι ήταν άντρας. Το μυθιστόρημα βασίζεται στο σχετικόμεσαιωνικό θρύλο της Πάπισσας Ιωάννας, σύμφωνα με τον οποίο μια γυναίκα βρέθηκε στο θρόνο του Βατικανού κατά την περίοδο 855 – 858. Το μυθιστόρημα αυτό θεωρείται το σημαντικότερο από τα έργα του Ροΐδη και ένα από τα σπουδαιότερα ελληνικά μυθιστορήματα, το οποίο τελικάαφορίστηκε «ως αντιχριστιανικόν και κακόηθες», με την υπ’ αριθ. 5688/4-4-1866 εγκύκλιο της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ενώ ο ίδιος ο Ροΐδης διώχθηκε δικαστικά.

ΤΖΟΡΤΖ-ΟΡΓΟΥΕΛ-1984

Αυτός που ελέγχει το παρελθόν,ελέγχει το μέλλον….

Αυτός που ελέγχει το παρόν…ελέγχει και το παρελθόν….

«Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου -για πάντα»

Σαν σήμερα πριν απο 63 χρόνια,εκδίδεται ενα απο τα πιο ζοφερά βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας.Ο Όργουελ μέσα απο το «1984» περιγράφει την μορφή του ολοκληρωτικού κράτους και το όνομα του θα μείνει στην ιστορία για να περιγράφει αυταρχικές κυβερνήσεις.

Ο εφιάλτης του ολοκληρωτικού κράτους του «Μεγάλου Αδελφού»,που παρακολουθεί τα πάντα,απαγορεύει την σκέψη,καθοδηγεί συναισθήματα,συνθλίβει και αναμορφώνει την ατομικότητα.

Το Ingsoc,το μοναδικό κομμα που κατέχει την εξουσία,συντηρεί την κοινωνία μέσα στον φόβο και το ψέμα.Σβύνει την ιστορία και την ξαναγράφει,όσες φορές χρειαστεί.Παραπλανεί με ψέυτικο πόλεμο και πλαστά στοιχεία οικονομίας τους πολίτες.

Πρωταγωνιστής είναι ο Γουίνστον Σμιθ,ένας υπάλληλος του «υπουργείου Αλήθειας» που έχει ως καθήκον να αναθεωρεί τα ιστορικά ντοκουμέντα και να τα προσαρμόζει στη γραμμή του κόμματος. Τα αυθεντικά ντοκουμέντα κατόπιν ρίχνονται στη λεγόμενη Τρύπα της Μνήμης και καταστρέφονται.

Ο Σμιθ θα υποπέσει στο έγκλημα του συναισθήματος.Θα ερωτευθεί και αυτο για τα μέλη του κόμματος είναι έγκλημα.Θα συλληφθεί απο την Αστυνομία της Σκέψης,θα «αναμορφωθεί» και θα επιστρέψει,πιστό μέλος του συστήματος.

«Δεν υπήρχε φυσικά κανένας τρόπος να γνωρίζεις εάν σε παρακολουθούσαν οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή. Μόνο να υποθέσεις μπορούσες κατά πόσο και σε ποιο βαθμό η «Αστυνομία της Σκέψης» ήταν εκεί. Ήταν ακόμα πιθανό να παρακολουθούν τους πάντες, κάθε στιγμή. Έπρεπε να ζεις από συνήθεια που σου είχε γίνει ένστικτο, με την υπόθεση ότι κρυφάκουγαν τον κάθε σου ήχο κι ότι εξέταζαν εξονυχιστικά κάθε σου κίνηση, εκτός από εκείνες τις στιγμές που ζούσες στο απόλυτο σκοτάδι».

Η ταινία

http://www.dailymotion.com/video/xg6hev_tvxs-gr-1984_shortfilms#from=embediframe

Διαβάστε : σε PDF και κόμικ

Ο Ο’ Μπράιαν σήκωσε το αριστερό του χέρι, με την πλάτη του γυρισμένη στον Γουήνστοουν, με τα τέσσερα δάκτυλα εκτεταμένα και τον αντίχειρα κρυμμένο.

-Πόσα δάκτυλα είναι αυτά, Γουήνστοουν;

-Τέσσερα.

-Κι αν το Κόμμα πει ότι δεν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, τότε πόσα είναι;

-Τέσσερα.

Η λέξη τέλειωσε με μια κραυγή πόνου.